அத்தியாயம் 04

- June 05, 2025

கொலைவெரியுடன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் சந்தோஷ்...

செல்வி கிச்சனில் இருந்தார்... சுந்தரேசன் ஹாலில் அமர்ந்து டீவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்...

முற்றத்திலிருந்த தண்ணீர் கேனை காலால் உதைத்து தள்ளினான் சந்தோஷ்...

"சந்தோஷ்" என்று கோவமாக அழைத்தார் சுந்தரேசன்... கிச்சனிலிருந்து பதறியபடி வெளியில் வந்தார் செல்வி...

சுந்தரேஷனை அழுத்தமான பார்வையால் அடக்கிய சந்தோஷ் திரும்பி செல்வியை பார்த்து... "ஏம்மா!... அவ யாரோ பெத்த பிள்ளையா?... இல்லை நான் தான் அவளுக்கு யாரோவா?... உன் புருஷனுக்கு பொம்பளைன்னாவே தொக்கு தான்!... ஆனா நீ இப்படி பண்ணுவன்னு நான் நினைக்கவேயில்லைமா!... அவ என்னா துடிதுடிச்சிருப்பா... எவனோ ஒருத்தன் வந்து பொண்ணு கேட்டதும் உடனே பொம்மைய தூக்கி கொடுக்குறமாறி தூக்கி கொடுத்துருக்குறிங்க?" என்றவன் குரலில் கோவமும் ஆதங்கமும் நிரம்பி வழிந்தது...

"இப்போ நான் என்னடா தப்பா பண்ணிட்டேன்!... அந்த கழுதை எவனையாவது இழுத்துட்டு ஓடுறதுக்குள்ள கட்டி வச்சது தப்பா?... அதெப்படி நீயா ஒன்னை முடிவு பண்ணலாம்... நான் மாப்பிள்ளை பையனை பத்தி எல்லாமே விசாரிச்சிட்டேன்" என்று கத்தினார் சுந்தரேசன்...

"ஏய்" என்று உரக்க கத்திய சந்தோஷ் அழுத்தமான காலடி எடுத்து வைத்து சுந்தரேஷன் எதிரில் வந்து நின்று... "சூ!... நான் உன்கிட்ட பேசவேயில்லை... இந்த வீட்டுல உனக்கு இன்னும் மரியாதை இருக்குதுன்னா அதுக்கு முக்கியமான காரணம் என் அம்மா கழுத்துலருந்து தாலி இறங்க கூடாதுன்னு தான்" என்று அடக்கப்பட்ட கோவத்துடன் அவரின் ஈரக்கொலையே நடுங்கும் அளவிற்கு மிரட்டினான்...

அவனின் கறாரான குரலில் அஞ்சி ஒதுங்கி நின்ற சுந்தரேசன் மனதிலேயே 'நல்லவேள இவன் வரதுக்கு முன்னாடியே அந்த பொட்டக்கழுதையை தொரத்தியாச்சி' என்று மனதில் மட்டுமே நினைத்துக்கொண்டார்...

"அம்மா உன்கிட்ட தான் கேட்குறேன்?... ஶ்ரீ- க்கு ஒண்ணுன்னா என்கிட்ட தானமா சொல்லுவ?... அவளுக்கு நான் இன்னொரு அம்மான்னு சொல்லுவியேம்மா... அவ வாழ்க்கையோட பிற்பாதியை என்கிட்ட சொல்லனும்னு உனக்கு தோணலயாமா" என்று குரல் கமர கேட்டான் சந்தோஷ்...

"இல்லைடா!... எப்படி சொல்லுறதுன்னு தெரியலை... உனக்கு ஃபோன் பண்ணலாம்னு நினைச்சேன்... ஆனா நேரம் கிடைக்கல... எல்லாம் அவசரவசரமா நடந்ததால எதையும் சரிவர பண்ண முடியலடா... சொந்ததையே அவ்வளவா கூப்பிடல" என்ற செல்வி வார்த்தையில் சற்றும் உண்மையில்லை என்பதை தெளிவாக புரிந்து கொண்டான் சந்தோஷ்...

"ம்... சூப்பர்- மா!... சூப்பர்!... இந்தாளோட கூட்டு சேர்ந்துட்டு இரக்கமே இல்லாம இதயமே இல்லாம பெத்த பொண்ணை யாருண்ணே தெரியாதவனுக்கு கட்டி அனுப்பி வச்சிட்ட?... நல்லாருக்குது!... எந்த குடும்பத்துல இப்படி நடக்கும்... என்னதான் அவளை பிடிக்கலன்னாலும் ஒரு நியாயம் வேண்டாமா?... போய் தொலைஞ்சா போதும்னு நினைச்சி தள்ளி விட்டுட்டிங்கல்ல" என்று எரிச்சலாக கேட்டான்...

"சந்தோஷ்" என்று அழுகையுடன் அழைத்தார் செல்வி...

"மனசாட்சின்னு ஒன்னு இருந்தா இப்படியொரு வேலைக்கு நீயும் உடந்தையா இருந்துருக்க மாட்டம்மா!... நான் எல்லாத்தையும் விசாரிச்சிட்டு தான் வரன்... பணத்தை வாங்கிட்டு பிள்ளைய கொடுத்துருக்குறிங்க?.. அவ என்ன பொம்மையாம்மா?... எத்தனை கனவோட இருந்தா? எல்லாத்தையும் ஒரே நொடியில சிதைச்சிட்டிங்களே?" என்று கோவமாக கத்தியவன் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் சுரந்து கன்னத்தை நனைத்தது...

"டேய் அந்த பொட்டக்கழுதைக்காக நீ எதுக்கு அழுவர?... அவளை இருவது வயசுக்கு மேல ஊட்டுல வச்சிருந்தா சரிவராது... பால்ய வயசுலயே அந்த பரசுராமன் பையனுக்கு காதல் கடுதாசி எழுதிக்கொடுத்தவ பருவ வயசு வந்ததும் சும்மாவா இருப்பா... ரக்கை முளைச்சா எல்லா பறவையும் பறக்கத்தான் துடிக்கும்... நம்ம குடும்ப மானம் காத்துல பறக்கக்கூடாதுன்னு தான் வந்த வாய்ப்பை ஓரங்காட்டாம பட்டுனு காரியத்தை முடிச்சிட்டேன்" என்றார் சுந்தரேசன்...

"யோவ்!... என்னை பேச வைக்கனும்னே பேசுவியா?... நீக்கூடத்தான் முப்பது வயசுல என் முன்னாடியே ஒருத்தியோட கூத்தடிச்ச?... நீ ஆம்பளை- ன்னு மெதப்புலத்தானே திமிரா ஆடுற?... ஆமா ஶ்ரீ அந்த பையனுக்கு லெட்டரை கொடுத்ததை உன் அவிஞ்ச கண்ணால பாத்தியா?... ஊர்ல இருக்கவனுங்க எதை வேணும்னாலும் சொல்லுவாங்க... எதை நம்பணும் எதை தூக்கி குப்பையில எரியனும்னு தெரியாத நீயே ஒரு குப்பை... நீ என் ஶ்ரீயை சந்தேகப்படுர?... அசிங்கமா இல்லை பெத்த பொண்ணு மேல நம்பிக்கை இல்லாம அவளை வித்து பணத்தை வாங்கி திங்குறியே?... இந்த பொழப்புக்கு பின்னாடி போறதை எடுத்து தின்னு" என்று காட்டு கத்தல் கத்தினான்...

"சந்தோஷ்" என்று கத்தி கையை ஓங்கிய சுந்தரேசன் கையை பிடித்து முறுக்கிய சந்தோஷ்... "ஓங்கி ஒரு உதை விட்டன்னு வை இதையமே இரண்டா பொலந்துக்கும்... பொத்திக்கிட்டு ஶ்ரீ அட்ரஸ் கொடு" என்று கையை முறுக்கியவாரே கேட்டான்...

செல்வி அழுகையுடன் ஓரமாக நின்றிருந்தார்...

"சந்தோஷ் விடுடா வலிக்குது... ஆ விடுடா" என்று கத்தினார் சுந்தரேசன்...

"யோவ் வலிக்கணும்னு தான் முறுக்கரேன்... வாயை மூடிக்கிட்டு மாப்பிள்ளை எவன் என்ன ஏதுண்ணு விவரமா சொல்லு... இல்லைன்னா அவன் வீடு எங்க இருக்குதுன்னு அட்ரஸ் சொல்லு" என்று கேட்டவன் கையை மேலும் முறுக்கினான்...

"ஆ!... டேய் விடுடா கையை விடு... உடைச்சி தொலைஞ்சிதாட... அந்த சண்டாள சிறுக்கிய சென்னையில தான் கட்டிக்கொடுத்திருக்கேன்... சிவனேஷ் குடும்ப- ன்னு சொல்லுவாங்களாமே அவங்க வீட்டு பையன் தினேஷ் கார்த்திக்கு தான் கட்டிவச்சேன்" என்ற சுந்தரேசனின் கையை விட்டு காலால் அவரின் நெஞ்சிலே உதைத்தான்...

பத்தடி தள்ளி விழுந்த சுந்தரேசன் நெஞ்சைப்பிடித்துக்கொண்டு வலியில் கத்தினார்...

"யோவ்!... அவ வாழ்க்கையை அடியோட அழுச்சிட்டியே?... எவனை என் வாழ்க்கையில பாக்கவே கூடாதுன்னு நினைச்சனோ? அவனுக்கு என் உயிரை விலைக்கு வித்துட்டியே?... நீயெல்லாம் உயிரோடவே இருக்கக்கூடாது" என்று கத்திய சந்தோஷ் அந்தப்பக்கமும் இந்தப்பக்கமும் திரும்பி திரும்பி பார்த்தவன் கண்ணில் பட்ட அமிக்கல்லை எடுத்து வந்து யோசிக்காமல் சுந்தரேசன் காலிலேயே போட்டான்...

"சந்தோஷ்" என்று செல்வி கத்தியும் பலனில்லை... தொண்டையே வற்றும் அளவிற்கு வலியில் கத்தினார் சுந்தரேசன்...

"ஶ்ரீ அனுபவிச்ச வலியை விட இது ஒன்னும் பெரிய வலியில்லை மா" என்று கோவமாக கூறிய சந்தோஷ் அவனின் அறைக்குள் நுழைந்து அவனுக்கு தேவையானவற்றையெல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு அடுத்த ஃபிளைட்டில் சென்னையிலுள்ள அவனின் இருப்பிடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான்...

அவனின் மனம் ஒருநிலையில் இல்லை... 'இந்த தினேஷ் தெரிஞ்சே பண்ணுறான்னா?... இல்லை! இல்லை! அப்படி மட்டும் இருக்கவே கூடாது... எப்படியாவது ஶ்ரீ- யை அவன் வாழ்க்கையிலிருந்து விளக்கணும்... என்ன பண்ணலாம்? என்ன பண்ணலாம்' என்று துடித்தவாரு யோசித்த இதய அறுவை சிகிச்சைக்கு சொந்தக்காரணின் இதயம் இரயில் வேகத்தில் துடித்தது...

'ஶ்ரீ!... நான் உன்னையும் இழக்க விரும்பல... நான் உயிரா நினைக்கிறவங்க என்னை விட்டு போகுறதுக்கு நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்... பவன்யா மாறியே நீயும் என்னை விட்டு போயிடுவியோன்னு பயமா இருக்குது ஶ்ரீ... அண்ணன் உன் பக்கத்துல தான் இருக்கேன்... எப்படியாவது எதாவது பண்ணி அந்த கொடூரன்- கிட்டருந்து உன்னை காப்பாத்திடுவேன்... கொஞ்சம் தைரியமா இரு ஶ்ரீ' என்று மனதிலேயே சொல்லிக்கொண்டான்....

அவன் மனதில் பேசியது மங்கையவழுக்கு மறைமுகமான தைரியத்தை தாலாட்டு போல கொடுத்தது... பால் சொம்புடன் தினேஷ் அறைக்குள் வந்தாள் மோனாஶ்ரீ...

'இவன் பால் குடிக்கலன்னு இப்போ யார் அழுதா?... பால் குடிச்சா தான் தூக்கம் வரும்னா மாட்டுப்பக்கத்திலயே போய் உக்காந்துக்க வேண்டியது... இந்த வீட்டுல இருக்குற எல்லாரும் இவனுக்கு தான் ஒத்து ஊதராங்க... ஒருநாளையே என்னால ஓட்ட முடியலையே?... இன்னும் இங்க எத்தனை நாள் இருக்கணுமோ?... அந்த நிவி அண்ணன்- கிட்ட விசியத்தை சொன்னாலா இல்லையான்னு வேற தெரியலை' என்று மனதிலேயே புலம்பிக்கொண்டவள் அறையை சுற்றிப்பார்த்தாள்...

அறையில் தினேஷ் இல்லை... அறையின் வடிவத்தை கண்டு அவளுக்கு மயக்கம் மட்டும் தான் வரவில்லை... அத்தனை ஆடம்பரத்தை ஒரே அறையில் காட்சிப்படுத்தியிருப்பதை கண்டு அவளுக்கு ஆயாசமாக இருந்தது...

'இது என்ன வீடா இல்லை தங்க மாளிகையா? இப்படி ஜொலிக்குது.... என்னதான் பணம் இருந்தாலும் இப்படியா செலவு பண்ணுவாங்க' என்று முனகியபடியே திரும்பியவளின் முன்பு நின்றான் தினேஷ்...

மேல் சட்டையில்லாமல் நின்றவனை பார்த்தவளுக்கு மேல் மூச்சி கீழ் மூச்சி வாங்கியது...

கையிலிருந்த பால் கிளாஸை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொண்டு அவனை இயல்பாக பார்க்க முயற்ச்சி செய்த மோனா அடுத்த நொடியே சட்டென பின்னால் திரும்பி நின்று கொண்டாள்...

"ஓ!... வெக்கமா பாப்பா" என்று கேட்டபடியே அவளின் முன்பு வந்து நின்ற தினேஷ் அவள் கையிலிருந்த பால் கிளாஸை வாங்கி ஒரே மூச்சில் குடித்து முடித்து விட்டு கிளாஸை டொம்மென்று சத்தமெழுப்பியபடி வைத்தான்...

அவனின் இகழ்ச்சியான பேச்சில் அவளுக்கு உடல் முழுவதும் குளிர் பரவியது... பச்ச தண்ணீர் போல பாலைக்குடித்தவனின் வதனம் அவளுக்குள் அச்சத்தை அசதியாக அணிவித்தது...

அவள் கையைப்பிடித்து இழுத்தான் தினேஷ்...

பந்தமாய் அவன் மீது விழுந்த மோனா அவனின் வெற்று தோள்பட்டையில் கையை வைத்து கிறிப்பாக நின்றவள் சட்டென அவனிடமிருந்து பிரிய முயற்ச்சி செய்தாள்...

அவளின் இடுப்பை இறுக்கமாக பற்றிக்கொண்டது தினேஷின் பீரங்கி கைகள்...

"ஸ்... விடுங்க" என்று சன்னமான குரலில் கூறிய மோனா அழுத்தமாக அவனின் நெஞ்சில் கையை வைத்து தள்ளினாள்...

அவளின் வேர்வை படிந்த உள்ளங்கையின் குளிர் அவனின் நெஞ்சில் அழுத்தமாய் படிவதில் அவனுக்குள் அத்தனை அதிசியம் நடந்தது...

இருபத்தி ஒன்பது வருடமாக எந்த ஒரு பெண்ணிடமும் வராத உணர்வு உரிமையாக தாலிக்கட்டிய மனைவியிடம் உருக்கமாய் வரவும் அவன் முகத்திலிருந்த இறுக்கம் குறைந்தது...

"விடுங்க" என்று உதடு துடிக்க கூறினாள் மோனா...

அவள் விடுங்க என்று சொல்லும் போதே அவனின் கைகள் இரண்டும் அவளின் வெற்று இடையில் இயற்பியல் வேதியல் மாற்றத்தை இங்கீதமாக நடத்திக்கொண்டிருந்தது...

"விடுங்க பிளீஸ்" என்ற மோனா அவனை எந்தளவிற்கு விசைக்கொடுத்து தள்ளிவிட முயற்ச்சி செய்தாளோ அதைவிட இரண்டு மடங்கு அவனின் தொடுகைக்கு அவளையும் அறியாமல் அறியாமையில் அசந்து அனுசரணையாக அடிவயிற்றில் பிரளயத்தை உணர்ந்தாள்...

"விடுங்க பிளீஸ் விடுங்க எனக்கு பிடிக்கல" என்று அழுகையுடன் கூறினாள் மோனா...

சட்டென அவளை இறுக்கமாக அணைத்துக்கொண்டான் தினேஷ்... அவனிமிருந்து திமிறினாள் மோனா... தினேஷ் அவளை விடவேயில்லை... அவ்வளவு அழுத்தமாக அவளை பிடித்திருந்தான்...

'கடவுளே!... என்னை காப்பாத்து... இந்த அரக்கன் என்னை என்னென்னவோ பண்ணுறான்... சுயத்தை இழந்தமாறியே ஃபீல்லாகுது' என்று மோனா மனதில் நினைத்தது கடவுளுக்கு கேட்டதோ என்னவோ தினேஷிற்கு அவனை உடன் பிறப்பிடமிருந்து ஃபோன் வந்தது...

தினமும் insta வரமுடியல மக்களே அதனால வாட்ஸ் அப் சேனல் லிங்க் கொடுக்கிறேன் ஃபாலோ பண்ணிக்கோங்க... Ud போட்டாலும் போடலன்னாலும் அதுல அப்டேட் பண்ணிடுவேன்...

லிங்க் https://whatsapp.com/channel/0029VbB0Wxt65yDK3ZTYCC1D